The Roses - 17 [Johnten]

The Roses 17 - บทเรียนเบื้องต้น

"ต้องการขนาดนี้แล้ว ยังจะขัดขืนอีกหรือครับ?"

คำถามของชายหนุ่มส่งผ่านมาให้ร่างเล็กได้ยิน พร้อมรอยยิ้มร้ายแสนเจ้าเล่ห์ตรงมุมริมฝีปากหยักทรงกระจับ  เตนล์ได้แต่ขบเม้มริมฝีปากบางของตนไว้แน่น  แล้วให้ออกแรงขัดขืนการกระทำอันแสนหยาบคาย สะโพกเล็กพยายามถอดถอยหนีจากฝ่ามือหนาที่ยังคงทำหน้าที่กอบกุมส่วนอ่อนไหวของตนเอาไว้แบบหลวมๆ

"พ...พูดบ้าอะไร ออกไปนะ ไม่งั้นผมจะร้องให้คนมาช่วย"

พยายามแข็งใจพูดออกไปทั้งๆ ที่ภายในใจนั้นแสนกลัว 

กลัวทั้งคนตรงหน้า และกลัวความรู้สึกของตนเอง

ยองโฮฟังถ้อยคำจากปากคำของเด็กหัวดื้อแสนพยศ  แล้วให้กระตุกยิ้มที่ริมฝีปากหยักทรงกระจับ จ้องมองใบหน้าน่ารักที่กำลังขึ้นสี ฝ่ามือหนากระชับกับส่วนอ่อนไหวของเด็กน้อยใต้ร่างเพิ่มระดับความแน่นเข้าไปอีกเล็กน้อย ก่อนจะก้มใบหน้าหล่อเหลาของตนเข้าใกล้ใบหน้าน่ารักของคนอวดดี

"เอาซิครับ...ร้องให้ดังๆ เลยนะ  .........มันเร้าอารมณ์ดี"

"ไอ้....อื้มมม..."

เสียงแผ่วกระซิบทั้งดังขึ้นข้างหูทำเอาเด็กอวดดีต้องอ้าปากหวอ คิดจะร้องตะโกนด่าออกมาจริงๆ แต่กลับโดนอีกคนรุกไล่จูบเสียจนไม่เหลือเสียงร้องออกมาให้ได้ยิน ลำแขนเล็กพยายามบิดรั้งให้หลุดพ้นจากฝ่ามือหนาที่เกาะกุมกำไว้อยู่ แต่ก็ดูจะไร้ผลใดๆ  เมื่อฝ่ามือหนาข้างที่กอบกุมกำส่วนอ่อนไหวเอาไว้ เริ่มขยับ

ดวงตาคู่รีสวยปิดยิบลงเพราะแรงกระตุ้นที่เกิดขึ้น ร่างเล็กเริ่มบิดเร้าไปตามแรงชักจูง  ทั้งปากที่กำลังโดนดูดดุนจากริมฝีปากหยักทรงกระจับ และส่วนล่างที่กำลังถูกรุกล้ำจนเกิดอาการเสียววาบทั่วท้องน้อย

ลมหายใจจากเด็กไร้ประสบการณ์เริ่มถี่และติดขัด เรียวขาเล็กพยายามยกขึ้นแล้วหนีบเข้าหากันแน่น เพียงเพราะทนแรงเสียดทานที่เกิดขึ้นแทบไม่ไหว มันชวนให้บิดเร้า เสียวซ่านจนขนลุกไปทั่วร่างกาย  

เตนล์เริ่มหายใจหอบหนักขึ้น เมื่อคนบนร่างยอมปลดปล่อยฝ่ามือหนาจากส่วนอ่อนไหวของตน  แต่ก็เพียงไม่นาน เมื่อฝ่ามือหนาข้างนั้นเริ่มไล่ไต่ระดับขึ้นสูง  ปลายนิ้วยาวลากไล่ผ่านเนินหน้าท้องผิวเนียนนุ่ม จนเด็กอ่อนหัดต้องหดเกร็งหลบหนี  ปลายนิ้วยาวลากมาเรื่อยจนผ่านถึงชายเสื้อยืดที่ถูกดึงขึ้นมากองเกือบถึงหน้าอก  ร่างเล็กถึงกลับกระตุกเกร็งด้วยความกลัว  ภาพวันวานที่เคยเกิดขึ้นกำลังค่อยๆ เด่นชัดขึ้นในหัว

"ย...อย่าทำผม"

เตนล์ร้องออกมาทันทีที่ริมฝีปากของตนเป็นอิสระ หยาดน้ำหยดใสเอ่อคลออยู่ที่ดวงตา ผิวเนื้อเนียนนุ่มกำลังสั่นระริกด้วยความกลัว

"ชู้ววว์.....ครั้งก่อนพี่อาจจะทำรุนแรงเกินไป  แต่รับรองว่า ครั้งนี้พี่จะค่อยๆ ทำนะครับ"

ยองโฮ แนบใบหน้าหล่อเหลาของตนเข้าข้างๆ กกหูนิ่ม กระซิบเสียงแผ่วเบาราวกับกำลังปลอบขวัญ แต่ร่างเล็กกลับหดเกร็งตัวถดหนี จนฝ่ามือหนาต้องโอบจับเอาไว้

"ไม่เอา....ไม่เอา..."

เตนล์ได้แต่ส่ายหน้ารัวไปมา พร้อมน้ำตาที่ไหลหยดลงที่ข้างแก้ม

"ไม่เอาได้ยังไง  หนูกำลังต้องการมันนะ"

ยองโฮยังคงพยายามพูดปลอบ ฝ่ามือหนาเลื่อนขึ้นมาเกลี่ยหยดน้ำตาที่ข้างแก้มของเด็กในอ้อมกอด

"ไม่...."

เตนล์ยังคงยืนกราน ไม่ยอมให้อีกคนทำร้ายตนได้อีก

"ปล่อยไว้แบบนี้ มันทรมานนะครับ พี่รู้"

จมูกโด่งไล่สัมผัสกดสูดดมกลิ่นหอมบนผิวเนื้อนุ่มบริเวณลำคอขาว  กดจูบแผ่วเบาจากริมฝีปากหยักทรงกระจับ ทำเอาเจ้าของผิวเนื้อนุ่มได้แต่ถอยหนี ทั้งรู้สึกกลัว และจั๊กจี้ เกรียวขนอ่อนลุกชันไปทั้งตัว

"ไม่...ไม่เอา...อื้อออ"

พยายามขัดขืนดึงดัน แต่ทว่าอีกคนกลับไม่ยอมรับฟัง  จมูกโด่งคมสันไล่สูดดมกลิ่นหอมหวานจากผิวแก้ม แล้วปิดปากที่พยายามทักท้วงด้วยริมฝีปากหยักทรงกระจับของตน  ขบกัดแผ่วเบาที่กลีบเนื้อสีสด จนอีกคนผวาเผยอริมฝีปากออก เปิดทางให้เรียวลิ้นร้อนสอดผ่านเข้าโพรงปากเล็กได้โดยง่าย จูบซับความหอมหวานจากคนข้างใต้อย่างไม่รู้จักอิ่ม ดูดดุนเรียวลิ้นเล็กให้ขยับทำงาน 

เตนล์ที่ตอนแรกพยายามขัดขืนทุกวิถีทาง แต่อาจเพราะความต้องการที่มีอยู่ก่อนหน้า ทำให้แรงขัดขืนถดถอยไปตามจังหวะการควบคุมเกมของอีกคน  

ในตอนแรกที่ลิ้นสากเข้าทำงานในโพรงปากเล็ก เตนล์ก็พยายามไม่ยอมตอบสนอง ลบเลี่ยงการไล่ต้อนของอีกคน แต่พอฝ่ามือหนาจัดการดึงชายเสื้อยืดของตนให้ขึ้นสูงจนพ้นแผ่นอกบาง เรียวนิ้วยาวของอีกคนก็ค่อยๆ สะกิดจุดสัมผัสอ่อนไหว  ทำเอาร่างทั้งร่างของเตนล์ถึงกลับสะดุ้ง แล้วยิ่งเกิดแรงบดบี้ที่ยอดอกเล็กเป็นจังหวะ ทำเอาอารมณ์บางอย่างพุ่งขึ้นสูง  อกเล็กบิดเร้าไปตามแรงชักจูง ความเสียวซ่านแล่นผ่านจากปลายเท้าขึ้นมาจนถึงปลายเส้นผม  ทำให้เรียวลิ้นเล็กที่ตอนแรกพยายามล่นหนีการรุกล้ำ เปลี่ยนเป็นตอบสนอง 

ทุกอย่างที่กำลังเกิดขึ้น มันชวนให้มึนหัว ไม่รู้จะจัดการกับอารมณ์ในยามนี้ได้อย่างไร อยากขัดขืน อยากต่อต้านถอยหนี  แต่ความรู้สึกบางอย่างที่มี ที่กำลังเกิดขึ้น กลับทำให้ร่างกายเล็กตอบสนอง ราวกับว่า มันไม่ใช่ร่างกายของเตนล์

"อื้ออ..."

ร่างเล็กร้องครางออกมา  ยามเมื่ออีกคนผละริมฝีปากทรงกระจับออกจากปากบางของตน แล้วเปลี่ยนเป็นพรมจูบไล่ตามลำคอขาว จนถึงไหปลาร้า กดจูบแผ่วเบาไล่ต่ำลงเรื่อยๆ จนมาหยุดที่ยอดอกสีหวานเรียวลิ้นร้อนสากลากผ่านจุดอ่อนไหว ค่อยๆ เลียสัมผัสแผ่วเบา เพิ่มแรงกระตุ้นให้กับร่างที่อ่อนประสบการณ์

กลีบปากทรงกระจับอ้าออกแล้วงับเข้ากับยอดอกเม็ดเล็ก ใช้ลิ้นดูดดุนเกลี่ยสัมผัสแผ่วเบาวนไปมา สร้างอารมณ์เสน่หาให้กับคนไม่เคย ...ไม่เคยได้รับการสัมผัสที่อ่อนโยนแบบนี้มาก่อน มันช่างต่างกับคราวก่อนนั้น ที่มีแต่ความรุนแรง และป่าเถื่อน

อกเล็กแอ่นเอนขึ้นสูงตามแรงดูดดุน  ซีกฟันสวยขบกัดริมฝีปากล่างของตนไว้แน่น นึกเจ็บใจตัวเองที่ยอมอ่อนให้อีกคนได้ทั้งๆ ที่ไม่ควร  แต่เพราะอารมณ์ปราถนาที่กำลังแตกกระเจิง ทำให้สติที่มีอยู่หลงเหลือน้อยนิดเมื่อเทียบกับความต้องการตามสัญชาตญาณของผู้ชาย

ใบหน้าน่ารักเชิดสูงขึ้น เมื่อยองโฮเริ่มลดระดับใบหน้าให้ลงต่ำ  ข้อมือเล็กทั้งสองข้างที่ถูกจองจำเอาไว้ถูกปลดปล่อยให้เป็นอิสระ เพราะฝ่ามือหนาทั้งสองข้างกำลังทำหน้าที่อื่น

มือขวาของยองโฮ ยังคงวนเวียนไกล่เกลี่ยอยู่ที่ยอดอกสีหวาน ใช้ปลายนิ้วเกลี่ยเบาๆ หยอกล้อกับยอดอกเม็ดเล็ก ส่วนมืออีกข้างกำลังดึงรั้งขอบกางเกงขาสั้นให้ล่นลง

"ย...อย่าาา"

เตนล์พยายามรวบรวมสติทั้งหมดร้องห้ามออกมา เด็กน้อยรู้สึกถึงความแห้งผากใบลำคอ เสียงที่ปล่อยออกมาจึงดูแหบแห้งไร้แรงตะโกน

ยองโฮไม่ได้ฟังถ้อยคำร้องห้ามใดๆ  ชายหนุ่มค่อยๆ เลื่อนตัวต่ำลงเรื่อยๆ ลากเรียวนิ้วยาวผ่านส่วนหน้าท้องของเด็กดื้อแสนพยศ ทำเอาเตนล์ต้องหดเกร็งหน้าท้องอีกรอบ ก่อนจะรับรู้ว่า กางเกงขาสั้นของตนถูกล่นลงไปกองที่ปลายเท้าข้างซ้ายเสียแล้ว

"อย่า........"

เตนล์ร้องประท้วงออกมาอีกรอบ หวังให้อีกคนรับฟัง  หยาดน้ำตาหยดลงจากดวงตาคู่สวย ความตื่นกลัวค่อยๆ เริ่มเกาะกินจิตใจ เพียงหวังให้อีกคนรับฟังคำขอของตน

ยองโฮ หยุดชะงักเล็กน้อยกับคำร้องประท้วง แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มยอมหยุดมือ ฝ่ามือหนาค่อยๆ ไต่ไล่ขึ้น ลูบไล่ไปตามผิวเนื้อนุ่มของเรียวขาเล็ก ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงต่ำ กดจูบแผ่วเบาที่เนื้ออ่อนด้านในของขาอ่อน ทำเอาร่างเล็กสะดุ้งโหยงอีกรอบ  

เตนล์พยายามดันตัวหนีห่างจากการกระทำของชายหนุ่ม ตรงหว่างขา แต่ทว่าฝ่ามือหนาทั้งสองข้างกลับยกขึ้นล็อคเอวเล็กเอาไว้แน่น ทำให้เตนล์ดิ้นหนีไปไหนไม่ได้  ใบหน้าเล็กน่ารักผงกขึ้นจ้องมองอีกคนด้วยน้ำตา

ยองโฮสังเกตุปฏิกิริยาตอบสนองของเด็กหัวดื้อ  ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นสบตากับคนที่พยายามดันตัวหนี แล้วให้ยกยิ้มออกมา 

"ไม่ต้องกลัวหรอกนะ พี่ก็แค่จะช่วยปลดปล่อยให้หนูแค่นั้น"

น้ำเสียงแหบพร่าดังขึ้น  ก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาจะก้มลงต่ำ จนชิดหน้าขาของเตนล์

"อย่าา..อ๊าา...อื้มม.."

เตนล์คิดจะร้องท้วงห้าม แต่ก็เหมือนทุกอย่างจะไม่ทันอีกคน เมื่อซอ ยองโฮ ก้มลงประชิดส่วนที่อ่อนไหวที่สุดของเตนล์ ริมฝีปากหยักทรงกระจับ ค่อยๆ งับแทะเล็มส่วนอ่อนไหวเข้าไปในโพรงปาก

"อื้มมม...."

เตนล์รู้สึกหมดหนทางต่อต้าน ร่างทั้งร่างทิ้งลงกับที่นอนนุ่ม ราวกับคนไร้เรี่ยวแรง ใบหน้าน่ารักเชิดรั้งขึ้นพร้อมเสียงครางที่ไม่อาจห้ามเอาไว้ได้ ยามเมื่อลิ้นร้อนกำลังชอนไชส่วนอ่อนไหวที่สุดของตน   

ฝ่ามือเล็กที่ถูกปล่อยให้เป็นอิสระกอบกุมกำผืนผ้าปูที่นอนไว้แน่นทั้งสองข้าง บิดเร้าร่างเล็กไปตามจังหวะการดูดดึงของอีกคน หน้าอกเล็กเต้นกระเพิ่มตามแรงจังหวะหายใจที่แสนจะติดขัด เรียวขาเล็กบิดเร้าแทบอยู่ไม่สุข จนยองโฮ ต้องอาศัยร่างของตนเข้าแทรกระหว่างกลางของสองขาเล็ก

"ทำไมหนูถึงหวานขนาดนี้นะ หืมม..."

ชายหนุ่มเงยใบหน้าหล่อเหลาขึ้นมาจากหว่างขา เอ่ยชมความหอมหวานของอีกคนด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะกดใบหน้าลง อ้าปากครอบครองส่วนอ่อนไหวของเตนล์อีกรอบ

เรียวลิ้นสากอุ่นร้อนแตะสัมผัสยอดแตกปลายของส่วนอ่อนไหว ดูดดุนแทรกลิ้นเข้าไปตามรอยแยกเล็กๆ นั้น จนน้ำเชื่อมรสแปลกไหลย้อยออกมา  ทำให้ผู้ที่กำลังทำหน้าที่ปรนเปรอดูดกลืนน้ำใสนั้นลงคอ ก่อนจะดูดดุนส่วนหัวให้หนักขึ้น อ้าปากกว้างแล้วค่อยๆ คอบครองส่วนอ่อนไหวเข้าไปในปากทั้งลำ ดูดรั้ง ดุนดันเป็นจังหวะ จนเกิดเสียงดังจ๊วบจ๊าบอนาจาร

"อื้มมม......อ๊าาา...."

เตนล์ไม่สามารถพูดจาตอบโต้อีกคนได้อีก เมื่อตอนนี้สติที่เหลืออยู่น้อยนิดกำลังแตกกระเจิงหลุดลอย  จิตกำลังเตลิดไปไกลจนแทบกู่ไม่กลับ  ความเสียวกระสันแล่นผ่านจากปลายเท้า ขึ้นสูงสมอง แล้วตีกลับลงสู่เบื้องล่างอีกรอบ วนซ้ำๆ กันไปมา ทำเอาฝ่าเท้าเล็กถึงกลับจิกลงกับที่นอน

อยากต่อต้าน แต่ก็ต้องการ

ทุกอย่างสวนทางกันไปหมด จนกระทั่งสะโพกเล็กเด้งสูงขึ้นตามแรงดูดดึงของอีกคน  ฝ่ามือเล็กกำผืนผ้าไว้แน่นกว่าเก่า ปลายเท้าจิกลงกับที่นอนแนบแน่น ในจังหวะที่ทุกอย่างที่ดูขมุกขมัวในตอนแรก กลายเป็นสีขาวโพลน วํูบวาบ สมองปลอดโล่งอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ร่างกายดูเบาบางราวกับลอยได้ ความปวดหนึบที่กลางกายหายไปเป็นปลิดทิ้ง คงเหลือเพียงเสียงหอบกระเส่าที่ไม่น่าฟังของตนเอง

"แฮ่ก...แฮ่ก...."

*** ครั้งแรกกับบท NC ฮือออ.....ฉันทำอะไรลงไป......***
***** ชอบ ไม่ชอบ บอกกันบ้างนะคะ แบบว่า ไม่ค่อยมั่นใจเลยอ่ะ 555+ *****

******กลับไปอ่านตอนที่เหลือกันนะคะ******

Link : The Roses